Τον 15ο αιώνα ξεκίνησε στην Ιταλία και πήρε το όνομά του από το Ballare, που σημαίνει χορεύω.
Τον 17ο αιώνα, την εποχής του Λουδοβίκου XIV, μπήκε στην αυλή ως ψυχαγωγικό μέσο. Την εποχή αυτή το μπαλέτο άνθισε και τότε καθιερώθηκε η ορολογία του μπαλέτου στην Γαλλική γλώσσα και η πέντε βασικές θέσεις (position) των ποδιών.
Στην αρχή χόρευαν μόνο άνδρες που έκαναν και τους γυναικείους ρόλους και αργότερα έπαιρναν μέρος και οι γυναίκες. Οι χορευτές ξεκίνησαν με πολύ βαριά ρούχα και τακούνια που σιγά σιγά έγιναν πιο ανάλαφρα και φόρεσαν μαλακά παπούτσια.
Τον 18ο αιώνα ο Jean-George Noverre εισάγει το χορό στο θέατρο.
Ρομαντική εποχή – 19ος αιώνας.
Δημιουργείται το «Ballet blanc».
Εδώ διαπρέπουν οι κοπέλες ως primes ballarines. Φόρεσαν «Pointe» και κοντή μπαλαρίνα «Tuttu».
1875 Ρωσία.
Εμφανίστηκαν πολλά καινούρια ταλέντα. Δημιουργήθηκαν καινούργια έργα όπως: «Λίμνη των Κύκνων» , «Ωραία Κοιμωμένη», «Καρυοθραύστης» κ.α. Σύντομα εξαπλώθηκε σε Αγγλία, Αμερική και αλλού.
ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΧΟΡΟΥ
Ξεκίνησε το 1920 στην Αμερική ως μία μορφή αντίδρασης στην αυστηρή δομή του μπαλέτου.
Πρωτοπόρα σ΄αυτό ήταν η Isadora Duncan, που λάτρευε την Αρχαία Ελλάδα. Έβγαλε τα αυστηρά κοστούμια και τα παπούτσια, φόρεσε ένα χιτώνα και ξυπόλητη, μέσω του χορού της, θέλησε να έρθει πιo κοντά στη φύση.
Μαθήτριά της ήταν η Μartha Graham, που καθιέρωσε τον Σύγχρονο χορό δημιουργώντας ένα δικό της σύστημα, γνωστό και εφαρμόσιμο μέχρι σήμερα ως «Σύστημα Graham».
ΠΑΓΚΌΣΜΙΑ ΗΜΈΡΑ ΧΟΡΟΥ
Το 1982 καθιερώθηκε από Διεθνές συμβούλιο χορού της Unescoκαι γιορτάζεται στις 29 Απριλίου.
Η 29η Απριλίου είναι η ημέρα γέννησης του ZanGeorgeNoverre,που γεννήθηκε στο Παρίσι το 1727, και που ήταν αυτός που έθεσε τις αρχές του μπαλέτου. Δόμησε το μπαλέτο ως παράσταση, έβαλε τον χορό μέσα στο θέατρο, χρησιμοποιώντας σκηνικά, κοστούμια και μουσική. Ο χορευτής είχε ρόλο που εξιστορούσε μια ιστορία που είχε αρχή – μέση – τέλος.
ΑΛΚΗΣ ΡΑΦΤΗΣ
1999 ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΧΟΡΟΥ ΤΗΣ UNESCO
«Το μέλλον του χορού βρίσκεται εκεί όπου υπάρχουν άνθρωποι που δεν χορεύουν. Αυτοί ανήκουν σε δύο κατηγορίες. Σε εκείνους που απλά δεν έμαθαν και σε εκείνους που νομίζουν πως δεν είναι ικανοί να χορέψουν. Αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση με την οποία βρίσκονται αντιμέτωποι οι δάσκαλοι χορού».